Prowincjonalnie cd.

Kolejny z cyklu wiersz prowincjonalny. W okresie gdy go napisałam, prowadziłam bardzo jednostajne życie. Dzień podobny do dnia. Dom, praca, praca, dom. Nie miałam nawet prawo jazdy, by chociaż na chwile zmienić otoczenie. W konsekwencji nieprzychylnie patrzyłam na miejsce, w którym żyłam, nazywając je swoim małym więzieniem.
Jak już jednak pisałam od naszego nastawienia wiele zależy. Poza tym dziś dorosłam na tyle, że nie siedzę i narzekam jak mi źle ale codziennie zaczynam nową podróż budząc się i zasypiajac z uśmiechem na twarzy.

Miasteczko

Życie się toczy rytmem jednakim,

Zalewa rynek stary od westchnień.

Łuszczące tynki milczą zaklęcie,

Choć mają w zanadrzu tysiące wspomnień.

Zasnęło miasteczko kołysane rutyną,

Co to od wieków ma jedną melodię.

Czas igra z wszystkim i ze wszystkimi,

Odgrywa z życia śmieszną parodię.

I tylko nagły ruch powieki

Co za niknącym goni autem,

Zdradza, że życie tli się jeszcze

I miga chybotliwym światłem.

I tylko jeszcze nocne niebo,

Co gwiazdy sypie po graficie,

Oznajmia, że gdzieś na poduszce

                                                           Oddycha cicho znudzone życie.