wtorek, 20 września 2016

Dzieciństwo

Lato robi się coraz bledsze i słabsze. Z dnia na dzień kapituluje i z powiewającą białą flagą odchodzi. "Naście" lat temu a może "eścia", bo ten biegnący czas zaczyna płatać figle, jesień kojarzyła się z obowiązkami, powrotem do szkoły, książkami i wzdychaniem do kończącego się lata. Z perspektywy dorosłej kobiety dzieciństwo było czymś w rodzaju ciągłych wakacji. Co mnie interesowały jakieś rachunki albo to, że cholera jasna! benzyna znowu poszła w górę. Nie zdawałam sobie sprawy co to ból istnienia, ot czasem kolano bolało gdy spadłam z roweru. Nie znałam strachu o zdrowie dziecka, jedyne czego się bałam to duchów, pająków i kartkówek z matmy.
Uśmiecham się do siebie a zarazem tęsknie. Tęsknie do tych problemów, bólów i strachów. Tęsknie do długich historii babci, przed którymi kiedyś uciekałam. Tęsknie do wozu pełnego siana, który był kiedyś synonimem nudy. Tęsknie do bycia dziewczynką, która jeszcze nie wiedziała co znaczy dorosłość.


Krzaki agrestu

Wróć do mnie chociaż na chwilę
dniu wakacyjny sprzed laty dwudziestu
gdy w krótkich spodenkach i na bose nogi
buszowałam radośnie w krzakach agrestu

Przyjdź do mnie tylko na moment
zapachu siana pod stodoły strzechą
smaku czereśni rwanych prosto z drzewa
stań się ucieczką, azylem, pociechą.

Pozwól jeszcze choćby króciutko
babcinych w łóżku słuchać opowieści
I myśleć- patrząc w rozgwieżdżone niebo
kto ich tyle tam w górze pomieścił?

Przyjdź choć na chwilę lipcu utęskniony
Stań obrazami w oknach mego domu
A potem odejdź, bo wiem że tak trzeba
Ja wrócę w dorosłość, nic nie mówiąc nikomu...






2 komentarze: