Prowincja

Zawsze gdzieś tkwił we mnie kompleks małomiasteczkowej dziewczyny. Wydawało mi się, że drzwi wielkiego świata są dla mnie zamknięte. Z jednej strony chciałam uciec z prowincji i korzystać z tego wszystkiego co oferują metropolie. Z drugiej zaś bałam się dużych miast, gwaru i tej pędzące karuzeli spraw.. Uwięziona więc między pragnieniami a strachem, pozwalałam by życie uciekało mi pomiędzy palcami.
Dzisiaj wiem, że nie ważne gdzie się urodziliśmy i gdzie wychowaliśmy. My kreujemy swoją rzeczywistość. Wszędzie możemy być szczęśliwi, bo wszystko zaczyna się w głowie :)

Z tęsknoty, z próby oswojenia strachów i szukania odpowiedzi na różne pytania, narodził się taki utworek:

Anioły

Ponoć Anioły kochają prowincję.

W zapomnianych zaułkach kryją swe skrzydła.

Lecz w mojej prowincji trudno je znaleźć,

Chociaż wszędzie zakładam już sidła.

Mówią, że Anioły zaglądają pod strzechy,

Chłoną piersiami ludzkie nawyki,

Lecz w moich oknach mrok ciszą zionie

A w drzewach złowieszcze gawronie krzyki.

Musze wiec sposób odnaleźć

By Anioła przyhołubić,

Zwabić, omamić, pokochać, polubić.

Nauczyć się jego pokory,

Spokoju i litości,

Uzbroić się jak Anioł

W potężne pokłady miłości.

Umieć tak ponosić ofiary,

A jednocześnie uśmiechać się słodko,

Pochłonąć tą cudną anielskość,

Lekkość, ulotność i wiotkość.

Oby się tylko wreszcie pojawił.

Myśl wciąż się snuje jedna.

Lecz na zewnątrz dzień już dogasa,

A wokoło ta cisza niezmienna.